به بهانه سالگرد اعدام کشیش حسین سودمند به دست رژیم جمهوری اسلامی ایران در حیاط زندان وکیل آباد مشهد

 

پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، ایران شاهد تغییرات سیاسی و اجتماعی عمده‌ای بود که تاثیرات آن به سرعت بر اقلیت‌های مذهبی، به‌ویژه جامعه مسیحیان، محسوس شد. قتل‌های سیاسی و سرکوب دگراندیشان، که از همان روزهای نخست انقلاب آغاز شد، به سرعت به یکی از ویژگی‌های بارز دوران پس از انقلاب تبدیل گردید. تنها هشت روز پس از پیروزی انقلاب، کشیش ارسطو سیاح در دفتر کلیسای اسقفی شیراز به قتل رسید و این تنها آغاز یک رشته خشونت‌های دیگر بود. پس از آن، ترور نافرجام اسقف حسن دهقانی‌ تفتی در اصفهان، قتل بهرام دهقانی‌ تفتی در تهران و ربودن و قتل کشیشان هایک هوسپیان و مهدی دیباج و ... به وقوع پیوست. این اقدامات به‌ طور واضح روندی خونین را برای جامعه مسیحیان ایران رقم زد.

در پی این حملات و فشارها، بسیاری از کلیساهای فارسی‌ زبان تعطیل و نوکیشان مسیحی تحت سرکوب‌های گسترده‌ای قرار گرفتند. این سیاست‌های سرکوبگرانه که در ظاهر برای حفظ امنیت اجتماعی مطرح می‌شد، در حقیقت هدفی عمیق‌ تر را دنبال می‌کرد: حذف مسیحیت فارسی‌ زبانان از جامعه ایران. در این چارچوب، نوکیشان مسیحی نه تنها با محدودیت‌های اجتماعی و دینی روبه‌ رو شدند، بلکه از نظر قانونی نیز به رسمیت شناخته نشدند و در بسیاری از موارد، این افراد با اتهام «ارتداد» روبه‌ رو شده و در معرض خطراتی چون بازداشت، شکنجه و حتی اعدام قرار گرفتند.

در این میان، اعدام کشیش حسین سودمند یکی از تلخ‌ترین رویدادها بود. این کشیش برجسته، که سال‌ها به عنوان یک رهبر روحانی در خدمت جامعه مسیحیان فارسی‌ زبان بود، پس از طرح اتهام‌های سنگین علیه او، در سال ۱۳۶۹ در زندان وکیل‌آباد مشهد به قتل رسید. این اعدام، که به‌ طور ناگهانی و بدون اطلاع خانواده‌اش انجام شد، تنها یک نمونه از سرکوب مستمر نوکیشان مسیحی در ایران بود. حسین سودمند نماد یک جامعه در حال محو شدن است؛ جامعه‌ای که به دلیل تغییر دین و باورهای مذهبی‌اش در معرض تهدیدات جدی قرار دارد.

یاد کشیش سودمند همچنان به‌عنوان یک یادآوری تلخ برای جامعه ایرانی و مدافعان آزادی دین و عقیده باقی می‌ماند. این یادبود، هرچند به‌ طور مستقیم به یک فرد خاص مربوط می‌شود، اما بیانگر مبارزه‌ای است که بسیاری از اقلیت‌های دینی در ایران همچنان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. در این سالگرد، باید از خود بپرسیم که تا کی رژیم جمهوری اسلامی به تبعیض مذهبی و سرکوب اقلیت‌های دینی ادامه خواهد داد و آیا روزی فرا خواهد رسید که مسیحیان و دیگر اقلیت‌های مذهبی در ایران بتوانند به‌ طور آزادانه و بدون ترس از سرکوب، به باورهای خود پایبند بمانند.

نویسنده با بیان این که یاد و نام حسین سودمند نه تنها یادآور رنج و فشاری است که نوکیشان مسیحی در ایران تحمل کرده‌اند، بلکه نماد ایستادگی در برابر سرکوب‌های مذهبی نیز به شمار می‌آید. در این سالگرد، باید به او نه تنها به‌عنوان یک قربانی نگاه کرد، بلکه باید او را به‌عنوان نماد مقاومت در برابر ظلم و نقض آزادی‌های دینی شناخت این مقاله را به اتمام میرساند.

حسام عطارزاده

After the victory of the 1979 Revolution, Iran witnessed major political and social changes, the effects of which were quickly felt by religious minorities, especially the Christian community. Political killings and the repression of dissenters, which began in the early days of the revolution, rapidly became one of the defining features of the post-revolutionary period. Just eight days after the revolution, Father Arisato Syah was murdered in the office of the Episcopal Church in Shiraz, marking the beginning of a series of further violent acts. Following that, there was the failed assassination attempt on Bishop Hassan Dehghani Tfti in Isfahan, the killing of Bahram Dehghani Tfti in Tehran, and the abduction and murder of priests Haik Hovsepian, Mehdi Dibaj, and others. These actions clearly set the stage for a bloody period for the Christian community in Iran.

In the aftermath of these attacks and pressures, many Persian-language churches were shut down, and Christian converts (or "new Christians") faced widespread repression. These repressive policies, which were ostensibly introduced to maintain social security, actually pursued a deeper objective: the elimination of Persian-speaking Christianity from Iranian society. In this framework, Christian converts not only faced social and religious restrictions, but they were also not legally recognized, and in many cases, they were accused of "apostasy" and faced threats such as arrest, torture, and even execution.

Among these events, the execution of Pastor Hossein Soodmand remains one of the most tragic. This prominent priest, who had served the Persian-speaking Christian community for years as a spiritual leader, was arrested on charges of apostasy and was executed in 1990 in Vakilabad Prison, Mashhad, without his family's knowledge. His execution, which was carried out suddenly and without informing his family, serves as a stark example of the continued repression of Christian converts in Iran. Hossein Soodmand became a symbol of a disappearing community—one that, due to its religious beliefs, was subjected to severe threats.

The memory of Pastor Soodmand remains a bitter reminder to the Iranian society and advocates for religious freedom. While this commemoration directly relates to one individual, it also symbolizes the struggle faced by many religious minorities in Iran who continue to endure persecution. On this anniversary, we must ask ourselves: how long will the Islamic Republic continue its religious discrimination and oppression of religious minorities, and will there ever come a day when Christians and other religious minorities in Iran can freely follow their beliefs without fear of repression?

The author concludes the article by stating that the memory of Hossein Soodmand not only serves as a reminder of the suffering and pressure endured by Christian converts in Iran, but also as a symbol of resistance against religious repression. On this anniversary, we should view him not only as a victim but also as a symbol of resistance against injustice and the violation of religious freedoms.

By:Hesam Attarzadeh