پخش اعترافات اجباری و اتهام‌ زنی امنیتی به نوکیشان مسیحی در صداوسیمای آخوندی جمهوری نکبت اسلامی: نقض حقوق بشر و آزادی مذهب

در سال‌های اخیر، پدیده پخش اعترافات اجباری از متهمان سیاسی، عقیدتی و مذهبی در صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران به یکی از معضلات جدی حقوق بشری در کشور تبدیل شده است. یکی از گروه‌هایی که به‌ طور فزاینده هدف این سیاست کثیف قرار گرفته‌اند، نوکیشان مسیحی هستند؛ افرادی که از دین اسلام به مسیحیت گرویده‌اند و به‌ دلایل اعتقادی، شخصی یا معنوی تصمیم به این تغییر دین گرفته‌اند. این در حالی است که طبق ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، آزادی دین و عقیده – از جمله حق تغییر دین – به رسمیت شناخته شده است.

صداوسیمای به‌عنوان رسانه‌ای حکومتی و انحصاری، بارها با همکاری نهادهای امنیتی، اقدام به پخش برنامه‌هایی کرده است که در آن‌ها نوکیشان مسیحی به «جاسوسی برای صهیونیست ها»، «اقدام علیه امنیت ملی»، یا «تبلیغ علیه نظام» متهم شده‌اند. در این برنامه‌ها، افراد بازداشت ‌شده در مقابل دوربین، در حالی که اغلب آثار فشار روانی و جسمی در چهره‌شان مشهود است، به «اشتباهات» خود اعتراف می‌کنند و دین جدیدشان را «انحراف» یا «فریب صهیونیستی» توصیف می‌نمایند. شواهد بسیاری حاکی از آن است که این اعترافات تحت فشار، شکنجه، تهدید به آزار خانواده و یا وعده آزادی گرفته می‌شود و فاقد هرگونه ارزش حقوقی و اخلاقی است.

در بسیاری از این مستندها، نوکیشان مسیحی نه به‌عنوان شهروندانی با عقاید متفاوت، بلکه به‌عنوان «عامل دشمن»، «نفوذی بیگانه»، یا «تهدید فرهنگی» معرفی می‌شوند. این رویکرد، تلاش آشکاری است برای امنیتی‌سازی یک موضوع کاملاً فردی و ایمانی. با این روایت‌سازی، حکومت سعی می‌کند افکار عمومی را نسبت به این گروه بدبین کند و در عین حال فشار بر نوکیشان را توجیه‌پذیر نشان دهد. این در حالی است که باور به مسیحیت و فعالیت در کلیساهای خانگی، حتی طبق قوانین داخلی ایران، جرم محسوب نمی‌شود مگر آن‌که با «تبلیغ سازمان‌یافته علیه نظام» همراه باشد – اتهامی که به‌راحتی و بدون سند به افراد منتسب می‌شود.

سازمان‌های حقوق بشری از جمله عفو بین‌الملل، دیده‌بان حقوق بشر، و کمیسیون ایالات متحده در امور آزادی مذهبی بین‌المللی (USCIRF) بارها درباره وضعیت نوکیشان مسیحی در ایران و پخش اعترافات اجباری هشدار داده‌اند. همچنین، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، از جمهوری اسلامی خواسته است که به آزار و پیگرد اقلیت‌های مذهبی از جمله مسیحیان پایان دهد.

نویسنده با اشاره به رویکرد سرکوب‌گرانه جمهوری اسلامی نسبت به نوکیشان مسیحی، تأکید می‌کند که دلیل اصلی این سرکوب، ترس علی خامنه‌ای و حاکمیت فاسد مولاهای کثیف حکومتی از تضعیف هویت ایدئولوژیک نظام و سلطه دینی آن بر جامعه است. ترک اسلام و گرویدن به دینی دیگر، به‌ویژه مسیحیت، در نگاه حاکمان جمهوری اسلامی به‌ منزله نفی مشروعیت دینی و سیاسی نظام تلقی می‌شود؛ چرا که مشروعیت نظام، به‌طور کامل با «اسلام سیاسی شیعه» گره خورده است. در این چارچوب، خروج افراد از این منظومه فکری، نه‌تنها تهدیدی ایدئولوژیک، بلکه تهدیدی امنیتی محسوب می‌شود.

از منظر علی خامنه‌ای، گسترش مسیحیت در ایران می‌تواند ابزار نفوذ فرهنگی غرب تلقی شود؛ امری که به تضعیف پایه‌های فرهنگی و دینی نظام می‌انجامد. بنابراین، نوکیشان مسیحی نه صرفاً مخالفان دینی، بلکه دشمنان سیاسی و امنیتی نظام به شمار می‌آیند و سرکوب آنان توجیه‌پذیر جلوه داده می‌شود .

حسام عطارزاده