۷۵ تن از خانوادههای اعدام شدگان و قتلهای سیاسی در جمهوری اسلامی، صدور حکم زندان برای منصوره بهکیش، از اعضای «مادران و خانوادههای خاوران» را محکوم کردند و خواستار لغو آن شدند.
دادگاه تجدید نظر در ۱۳ دی سال جاری، حکم هفت سال و نیم حبس برای خانم بهکیش را که سال پیش صادر شدهبود، تائید کرده است.
این حکم از جمله به اتهام «تبلیغ علیه نظام» و «اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور» صادر شده است. در سالیان اخیر، فعالان سیاسی و صنفی به اتهامهای مشابه محکوم به تحمل شدهاند. این احکام، اعتراضهای سازمانهای حقوق بشری را به دنبال داشته است.
به نوشته بیانیه، منصوره بهکیش در سال ۹۱ هم به چهار سال حبس محکوم شده بود که شش ماه آن تعزیری و سه سال و نیم تعلیقی، به مدت پنج سال، بود.
امضاکنندگان بیانیه در این ارتباط نوشته اند: «این مدت در حال اتمام بود که با پرونده جدیدی که برای او باز کردهاند، حکم تعلیقی، قطعی و در مجموع، ۱۱ سال و نیم حکم زندان میشود.
به نوشته وبسایت «مادران پارک لاله»، در بیانیهای که ۷۵ تن از اعضای خانوادههای اعدام شدگان و قتل های سیاسی در حمایت از خانم بهکیش امضا شده، دلیل این اتهامات، «دادخواهی» و «فعالیتهای مدنی، سیاسی، صنفی و فرهنگی» او ارزیابی شدهاست.
منصوره بهکیش از اعضای مادران و خانوادههای خاوران است که جوانانشان در دهه ۶۰ و بخصوص تابستان سال ۶۷ بدون برخورداری از امکان دفاع حقوقی و شرکت در محاکمهای رسمی با نقض حکم حبس یا پس از پایان حبس، اعدام و در مکانی بینام دفن شدند. شش تن از اعضای خانواده خانم بهکیش در آن زمان اعدام شدند.
بر اساس این بیانیه، منصوره بهکیش که شش تن از اعضای خانواده اش در دهه ۶۰ اعدام شدهاند، «عضوی فعال از مادران و خانواده های خاوران است. کسانی که به گفته خود وی، هیچ گاه حاضر نشدند که از حقوق خود به عنوان یک انسان دادخواه دست بشویند و ظلمی را که در حق شان شده است، به فراموشی بسپارند».
امضاکنندگان بیانیه نوشته اند: «منصوره بهکیش به همراه خانوادههای دیگر خواستند و میخواهند بدانند عزیزانشان به چه اتهامی محاکمه و اعدام شدند؟ چرا فرصت دفاع به آنها داده نشد؟ چرا از داشتن حق وکیل و دیگر حقوق متهم محروم ماندند؟».
در این بیانیه همچنین آمده است که خانم بهکیش و خانوادههای دیگر «خواستار روشن شدن جنایتهای دهه ۶۰ و بهویژه تابستان ۶۷ هستند. خانم بهکیش که دو برادرش در این سال اعدام شدند، و دیگر خانوادههای اعدام شدگان ۶۷ میپرسند به چه جرمی، عزیرانشان را دوباره محاکمه کردند؟ کجا دفن شان کردند؟ میخواهند بدانند در آن تابستان در زندانهای کشور چه گذشت. می خواهند اعضای هیئت مرگ، تصمیم گیرندگان آن کشتار بزرگ و کسانی که احکام مرگ را اجرا کردند، پاسخگوی اعمالشان باشند».
به گفته سازمان های حقوق بشری و مخالفان جمهوری اسلامی ایران، بین سال های ۶۰ تا ۶۷، شمار زیادی از زندانیان سیاسی، متعلق به گروهها و سازمانها و احزاب مخالف در زندانها زیر شکنجه کشته و یا اعدام شدهاند.
بر اساس گزارشها، اکثر کسانی که در زندانها کشته شده اند، مربوط به سال ۶۷ است. اکثر زندانیان اعدام شده در آن سال را اعضای گروههایی مانند سازمان مجاهدین خلق ایران، حزب توده ایران، گروههای مختلف فدائیان خلق و دیگر گروههای چپگرا تشکیل میدادند که پیش از آن محاکمه شده و در حال گذراندن دوران محکومیت خود بودند.
بسیاری از آن اعدامشدگان در تهران در گورستان خاوران، به شکل گمنام و در گورهای دستهجمعی به خاک سپرده شدند.
نام و تعداد دقیق اعدامشدگان در آن سال هنوز کاملاً مشخص نیست. گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد تعداد این زندانیان سیاسی اعدام شده را دستکم ۱۸۷۹ نفر اعلام کردهاست.
اما آیتالله منتظری در خاطرات خود این رقم را بین ۲۸۰۰ یا ۳۸۰۰ نفر اعلام کرده است، با تأکید بر این که رقم دقیق را به خاطر ندارد.
در این میان، سازمان مجاهدین خلق ایران، شمار اعدام شدگان در دهه ۶۰ را تا ۳۰ هزار تن برآورد کرده است.
وبسایت «مادران پارک لاله»، ۷۵ امضاکننده بیانیه در عین حال، درخواست برای «روشن شدن حقیقت، پاسخگویی مسئولین و حق دادرسی عادلانه در مورد عزیزانشان»، «برگزاری مراسم بزرگداشت برای عزیزانش» و «حضور در حرکت مادران پارک لاله» را از جرایم خانم بهکیش دانستهاند.
مادران پارک لاله در سال ۸۸ و پس از مقابله حکومت جمهوری اسلامی ایران با معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری همان سال، در اعتراض به آنچه «دستگیریها، قتل و سرکوب معترضان» نامیدند، در پارک لاله تهران تجمع کردند.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.